Ik ben verslaafd.
Aan ICM.
Sinds 1999 heb ik er 2 gemist en daar baal ik nog steeds
van.
Mijn eerste International
Confederation of Midwives congres was in 1999 in Oostenrijk.
Afgestudeerd in de zomer van het jaar daarvoor, vertrok ik
krap een jaar later vol nieuwsgierigheid en met goede zin naar Wenen voor dit
internationale verloskundigencongres. En toen was ik verkocht.
Bijna al mijn grote liefdes verenigd in een paar dagen eens
in de drie jaar: reizen, verloskunde, wetenschap en gezelligheid. Voeg er een
IJslands paard aan toe en je zou me kunnen opvegen na afloop. Nu scheelt dat
zonder paardenliefde ook al niet veel, want het ICM congres is berucht voor haar
vermoeidheidsfactor. Er is namelijk zo veel te zien en te beleven, dat zelfs in
het pre smartphone tijdperk een normaal mens er redelijk snel overprikkeld van werd.
Ik hoop u als lezer dus enerzijds te enthousiasmeren dit
congres ook eens te bezoeken, waarbij ik anderzijds met liefde wat tips geef om
het congres te overleven.
Als je nog nooit geweest bent, zal ongetwijfeld als eerste
binnen komen hoe geweldig en bijzonder het is om met zoveel vrouwen (en een
paar mannen…) uit allerlei verschillende landen en culturen samen te komen die
één belangrijk ding gemeen hebben. Ze zijn net als jij verloskundige. En ik
denk niemand uitgezonderd, zijn ze allemaal waanzinnig trots op hun vak. Of ze
nou werken in ‘rural Africa’ met amper medische middelen tot hun beschikking of
dat ze gedelegeerd zijn door een high tech ziekenhuis in Australië. Of ze nu
pas afgestudeerd zijn, al jaren werken of niet meer praktiseren, in elk gesprek
dat je hebt tijdens ICM gloeit die trots door. Ik ben vroedvrouw. Wij zijn
vroedvrouw. En ook al ken ik je niet, daarom vind ik je meteen al leuk. Ik weet
niet hoe het bij u thuis is, maar bij mij thuis geldt de regel (ingevoerd door
mijn man) dat als er een collega over de vloer is, we het maximaal één uur over
ons vak mogen hebben. Anders is er geen houden meer aan. Maar tijdens ICM kan je daarentegen
oeverloos kletsen, debatteren, kibbelen, luisteren, inspireren en leren over je
vak. Een extra oorzaak voor de uitputtingsslag, want die gesprekken gaan
natuurlijk door tot diep in de nacht. Dat er niemand is die met je mee wil, is
daarom ook geen excuus om niet te gaan, want binnen no time heb je afspraken
voor lunch, avondeten, de kroeg en diverse post congres uitstapjes. Eigenlijk
is het zelfs beter om alleen af te reizen, want dat vergroot de kans op
allemaal leuke internationale contacten voor het leven. Nu is er natuurlijk een
reden dat het bezoeken van dit congres op diverse exotische bestemmingen
(respectievelijk sinds 1999 Manilla, Brisbane, Glasgow, Durban en Praag)
belastingaftrekbaar is: je wordt ook nog geacht er iets van op te steken.
Ook zonder een lezing of workshop te bezoeken gaat dat
vanzelf, maar de combinatie ervan is magistraal. In mijn eerste jaar heb ik
bijvoorbeeld direct afgeleerd om, zodra het hoofd geboren is, meteen ‘door te
pakken’. Dat kwam door een combinatie van de workshop schouderdystocie, aangevuld
met gesprekken na afloop, waarbij vol afschuw gekeken werd toen ik uitlegde dat
wij dit in de opleiding als ‘best practice’ aangeleerd kregen. Maar het duurde
nog jaren voordat ik Nederland iemand hoorde over de ‘Gaskin Manouvre’. En zo
heb ik een koffer vol met dit soort voorbeelden. Er zijn gedurende 3 dagen hele
interessante presentaties, van zowel gerenommeerde ‘midwifery science’
onderzoekers, als ook volkomen onbegrijpelijk voordrachten van collega’s uit
verre landen waarvan je vermoedt dat ze voor het eerst van hun leven een
praatje houden op zo’n groot congres. En alles bij elkaar bepaalt dat de
typische ICM sfeer. Die je pas echt snapt als je er een keer geweest bent. En
weet je, die tips om te overleven? Die laat ik toch maar zitten. Want eigenlijk
is er niks leuker dan alles gewoon helemaal over je heen te laten komen. En zit
je er dan toch helemaal doorheen, kom me dan even opzoeken bij de KNOV stand.
Of stuur een twitterbericht naar @icmknov. Of de KNOV Facebook pagina. Of naar mij persoonlijk via @vroedvrouwelijk. Tot
ziens in Toronto!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten