En alles proberen mee te maken terwijl je er ook nog over wil twitteren, facebooken en bedenken wat ik erover kan bloggen blijkt ook best ingewikkeld.
Maar laat ik bij het begin beginnen.
Aankomst bij het congrescentrum. Groot, overweldigend en overal prachtige vrouwen in de meeste exotische gewaden.
Inschrijven, badge, goodiebag, mensen, bekenden, hallo en hey, jij ook hier en 'how are you?' Helaas weer de multi-faith ceremonie gemist terwijl ik die dit jaar nu echt eens mee wilde maken. Ik had er namelijk altijd een soort Hollandse oecumenische dienst bij voor ogen (en daar heb ik niks mee), maar het schijnt best heel bijzonder te zijn, bijvoorbeeld doordat er ook altijd native/aboriginal gebeden en rituelen gedaan worden. denk trommels enzo. Maar goed, ik was er niet bij dus daar kan ik verder ook niks over melden. Kreeg wel nog een klein Native Canadian gebed mee van de Ontario Regional Chef Isadore Day, die de opening begon. Hij hield een lang welkomstwoord om te eindigen met "ik weet dat mensen meestal hun best doen om respect te hebben voor elkaar en andere culturen in het bijzonder en dus beleefd luisteren naar zo'n lange introductie, maar wij zeggen zelf meestal gewoon 'welkom'". En zo had hij nog wat leuke grappen, afgewisseld met mooie woorden. Zoals dat in zijn cultuur geëerd wordt dat alle mensen afstammen van Moeder Aarde en dat vrouwen daarom bovenaan in de 'lineage' staan en daarmee het belangrijkste zijn. En dat het belangrijkste wat we als mensen te beschermen hebben de kinderen zijn, omdat zij de hoop zijn van de mensheid en de aarde om dingen die niet goed zijn te veranderen in het goede. En dat vroedvrouwen daar vanaf het begin, "ok, niet helemaal het begin" (gelach) al bij zijn om dat te doen. Hij was een mooi voorbeeld van een krachtige spreker die in essentie niet een heel andere boodschap heeft dan sommige andere sprekers, maar dan komt het gewoon niet zo binnen. Omdat het te serieus is, of te monotoon. Een andere spreker die indruk maakte vandaag was de staatssecretaris van ontwikkelingssamenwerking, Celina Chavannes. Onthou die naam. Trudeau en Obama, allebei prima kerels, maar deze dame mag van mij meteen de volgende president worden. De overige sprekers ben ik eigenlijk al weer vergeten helaas. Maar dat kan ook aan mij liggen omdat ik ook druk doende was met met twitteren voor #knovicm. Opeens merkte ik dat er opgestaan en geklapt werd. Dus ik snel ook braaf opstaan. Tot bleek dat niet iedereen opgestaan was en mijn congresgenote me verbaasd aankeek. Bleek dat je moest gaan staan als dit je eerste ICM was... Oeps.
Maar waar de opening vooral om draait is de vlaggenparade.
De vlaggenparade. Wat moet ik erover vertellen? "je moet er bij geweest zijn om het te voelen." Duhuh. Zal toch m'n best doen. Denk aan de Olympische spelen als alle deelnemende landen binnen komen met voorop iemand met de vlag van elk land, mooie gedragen muziek erbij, duurt eindeloos (want veel landen) en je hebt een beetje een beeld. (Voor een versnelde impressie van de ceremonie klik hier). Maar ik heb zelf dan weer niet zo veel met sport. Maar als je dan tijdens ICM al die vlaggen langzaam ziet binnen komen, onder luid gejuich van de desbetreffende landgenoten in de zaal, dat doet me dan wel wat. Terwijl er langzaam wat traanvocht richting mijn neus druppelt, haartjes in mijn huid overeind proberen te gaan staan, probeer ik te voelen waarom het me dan zo raakt, elke keer weer. En ik ontdekte dat het komt omdat al die (vroed)vrouwen in al die landen overal in de wereld continue dezelfde dingen mee maken als ik. De mooie momenten, natuurlijk, maar vooral de eenzame momenten. De keren dat het moeilijk is. Een baby die er niet uit wil, een lastig gesprek op het spreekuur, voor de tweede keer eruit in een nacht, gynaecologen die bot reageren bij een overdracht omdat sommigen gewoon echt maar niet snappen hoe dat dan gaat bij een thuisbevalling, die ene keer dat een baby het niet haalde, die keer dat je je stinkende best gedaan had maar de moeder toch een rotervaring had, die keer dat je zelf vond dat je niet goed gehandeld had, angst voor de inspectie of een audit en ga zo maar door. En in al die momenten ben je alleen. En ja, je deelt het daarna met je collega's of je partner of je vrienden (hoop ik), maar dat is niet hetzelfde omdat het moment dan al voorbij is. Terwijl als je dan bij ICM al die vlaggen ziet langs komen en je hoort de bijbehorende landgenoten juichen, dan voel je opeens dat je niet alleen bent. Dat in al jouw eenzame momenten er overal in de wereld duizenden en duizenden vroedvrouwen zijn die ook een eenzaam moment hebben. Zich gefrustreerd voelen, niet gezien, niet geholpen en alleen. Maar vandaag, eens in de drie jaar mag je even voelen dat we allemaal samen zijn en hetzelfde doel hebben: Midwives, making a difference in the world.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten