We slaan daarom nu even een dag over en gaan rechtstreeks naar de afsluiting van ICM 2017.
Die laatste dag is meestal een vreemde mengelmoes tussen
vermoeidheid, weemoed en soms ook nog vervoering. Het is een dag die eerder
eindigt (14.00) met een lange brunchsessie en 2 korte rondes lezingen ervoor.
En om 13.00 dan echt eindigt met de ‘closing ceremony’.
Vermoeidheid
Het is veel, 5 dagen ICM. Ik hoop dat u die
mij gevolgd heeft de afgelopen dagen dat een beetje mee heeft gekregen. Ik wist
van tevoren dat ik onmogelijk ‘alles’ kon overbrengen van wat er hier gebeurt.
Omgekeerd kon ik niet bijhouden wat er ondertussen in Nederland gebeurde met
fakkeltochten die eerst wel en toen weer niet doorgingen en het Algemeen
Overleg geboortezorg op woensdag. De hier aanwezige KNOV bestuurs- en
bureauleden deden dat wel, of probeerden het althans naar beste kunnen. Dus zij vertrekken hier echt met hun tong op hun schoenen. Ik
beschouw mijzelf als een bijzonder kritisch KNOV-lid en ik hoop dat meer leden
dat mogen zijn of worden. Want alleen kritische leden houden een bestuur
scherp. Maar het was ook goed en verhelderend om eens van heel dichtbij te zien
en te horen wat het bestuur nu precies doet in de wandelgangen en wat de
dilemma’s zijn bij het laveren tussen alle beladen meningen en gebeurtenissen
in het verloskundige landschap. Vroeg op, laat naar bed, internationale
contacten leggen en onderhouden, reageren op wat er ondertussen thuis gebeurt en
kijken hoe ICM hierbij behulpzaam kan zijn. Veel gebeurt achter de schermen en
dat kan behoorlijk frustrerend zijn voor de leden thuis. Als lid hier, vond ik
het gesprek met bestuur en leden op maandagavond een mooie gelegenheid om elkaar beter te kunnen begrijpen. Top
dat daar tijd voor werd vrijgemaakt en heel mooi om te zien hoe er respectvol
naar elkaar geluisterd werd. Een mooie generale voor de extra ALV na de zomer
over dit onderwerp. Ik hoop dat we in Nederland, net als internationaal, zowel
de gezamenlijke waardes als de verschillen kunnen benoemen (‘agree to
disagree’) en vanuit wat ons bindt een plan kunnen maken waarbij de verschillen
elk hun gelijkwaardige plaats kunnen behouden. Wat dat betreft is ICM een
voorbeeld waarbij we als verloskundigen nationaal en internationaal telkens
moeten blijven zoeken naar zorg die niet ‘too little too late’ is maar zeker
ook niet ‘too much too soon’. Voor mij zijn de kernwaarden
voor Nederland in elk geval fysiologie, compassie, autonomie en risicoselectie
door de verloskundige. Maar het is natuurlijk nog veel belangrijker om in
september te horen wat u vindt dat die kernwaarden zijn! Wat verbindt ons
waardoor we samen kunnen optrekken voor een sterke eerstelijn en het waarborgen
van ‘zinnige, zuinige’ (en humane!) zorg voor vrouwen?
Weemoed
Als je in de ochtend binnen komt wemelt het al
meteen van de bezoekers met koffers en tassen die na afloop direct doorgaan
naar het vliegveld. Tijdens de brunch in de ‘exhibition hall’ worden de diverse
stands afgebroken terwijl je nog aan het twijfelen was of je nu wel of niet die
ketting gemaakt van de vliezen van (de placenta van het kind van) de
kunstenares zou gaan kopen. En je eigenlijk nog even had willen kijken bij die bizarre verlosbedden en fantomen.
Want alleen tijdens ICM kan je zowel een
foto maken van een keurige geklede man die een (plastic) vagina aan het
schoonpoetsen is als tegen een stand verkoopster zeggen “I really love
your boobs and vagina” waarop zij antwoordt “I know, everybody keeps fondling
them”.
En dan wilde je eigenlijk ook nog even langs de posters waar aan het
eind van de ochtend de helft ook al weer van verdwenen is. Op donderdag is het
gewoon te laat voor ‘eigenlijk’. Gelukkig zijn andere collega’s van de KNOV wel
op tijd langs de posters gegaan. Zij hebben een selectie gemaakt van
interessante posters voor Nederland en van de aldaar gepresenteerde posters
door Nederlanders. Die selectie kunt u in alle rust bekijken tijdens het ledencongres in September. Waaronder in elk geval de poster van Elke
Slagt-Tichelman die met haar onderzoek naar de voorspellende factoren voor
moeder-kind binding de Research Award 2016 gewonnen heeft. (foto volgt...). En daarnaast
weet de KNOV hopelijk sommige inspirerende sprekers van deze ICM te strikken
voor een presentatie tijdens het ledencongres.
Want alleen tijdens ICM kan je zowel een
foto maken van een keurige geklede man die een (plastic) vagina aan het
schoonpoetsen is als tegen een stand verkoopster zeggen “I really love
your boobs and vagina” waarop zij antwoordt “I know, everybody keeps fondling
them”.
En dan wilde je eigenlijk ook nog even langs de posters waar aan het
eind van de ochtend de helft ook al weer van verdwenen is. Op donderdag is het
gewoon te laat voor ‘eigenlijk’. Gelukkig zijn andere collega’s van de KNOV wel
op tijd langs de posters gegaan. Zij hebben een selectie gemaakt van
interessante posters voor Nederland en van de aldaar gepresenteerde posters
door Nederlanders. Die selectie kunt u in alle rust bekijken tijdens het ledencongres in September. Waaronder in elk geval de poster van Elke
Slagt-Tichelman die met haar onderzoek naar de voorspellende factoren voor
moeder-kind binding de Research Award 2016 gewonnen heeft. (foto volgt...). En daarnaast
weet de KNOV hopelijk sommige inspirerende sprekers van deze ICM te strikken
voor een presentatie tijdens het ledencongres. Vervoering
De afsluitende Key Note lezing werd gegeven door
Katsi Cook, een indiaanse vroedvrouw van de Mo-Hawk clan en succesvol
onderzoekster, directeur en verbinder tussen de oorspronkelijke en latere
bewoners van Canada. In haar taal stamt het woord voor familie af van het woord
voor vuur omdat daar de familie samen komt. Ze vertelde prachtig over het indiaanse scheppingsverhaal en hoe tijdens
elke zwangerschap de schepping zichzelf herhaalt. Ze besloot haar verhaal
lachend met dat we haar woorden zeker zouden vergeten, ‘want dat is gewoon hoe
wij mensen zijn’, maar hoopte dat de ziel van het verhaal in ons zou
achterblijven middels het lied dat ze voor ons zong voorafgaand aan de
officiële sluitingsceremonie. Hierbij nam de vorige president Francis Day-Stirk
afscheid, evenals het oude bestuur. De ketting werd overgedragen aan Franka
Cadee. Haar speech was kort en krachtig. Ze legde nogmaals uit waarom de focus
op humanisering zal komen te liggen. Omdat veiligheid sowieso al besloten ligt in een humane
geboortezorg. En (medische/fysieke) veiligheid alleen is niet genoeg om
kwalitatief goede zorg te leveren. Dat kan pas als je je helemaal veilig voelt,
ook emotioneel. Daarnaast parafraseerde ze het Afrikaanse
principe van Ubuntu (‘ik ben doordat jij bent’) in ‘Midwives are because women
are’. Om te besluiten met: “There is still a lot of work to do. As midwives we know as no other when it is time to breath and when it is time to push. Now is the time to push!" 
En verder...
Qua inhoud heeft ICM genoeg inspiratie gegeven voor meerdere blogs. De kunst is om bij terugkomst niet meteen overmeesterd te worden door Chronos en die inspiratie te blijven delen met u de lezer. Terwijl ik dit schrijf, zit ik in een ‘lodge’ ergens in een National Park ten noorden van Toronto. Tussen het beren-en-eland-spotting en het forellen vangen in, moet het toch lukken om dat voor elkaar te krijgen. Bovendien zit ik hier met 3 andere verloskundigen die de afgelopen dagen weer hele andere sessies bezocht hebben dan ik. Hun breinen hoop ik ook nog voor u leeg te zuigen 😃.
Dus houd mijn blog in de gaten of volg @de_knov en #knovicm op Twitter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten